Dag 18,19,20 Geen mannetje Quetzal .....Helaas ...

Allereerst wil ik graag iedereen bedanken voor de complimenten met betrekking tot de verslagen die we maken. Ik (Rick) tik de verslagen op mijn smartphone en Margot fluistert me zo nu en dan wat in of zoekt iets op. Sorry voor de tikvouten. Ik kan maar niet wennen aan die Autospelling. Voor de rest is het wellicht leuk om te weten waarom we de meeste vogelnamen in het Engels weergeven. Dit is simpelweg omdat we zelf de Nederlandse naam ook niet kennen.
Enfin: Dag 18:
Opstaan om 5.05 uur. Nog voor zessen in het restaurant een bakkie thee en om 6.00 uur met de gids op stap. Onze gids bleek één van de eigenaren van de lodge. Een alleraardigst mannetje op leeftijd waarvan ik de naam even kwijt ben. Hij is drukker dan een kolibrie én ook nog dan Margot. We hadden hem verteld dat we echt voor het fotograferen van de vogels gaan en niet voor het spotten. Daarop werd het programma aangepast. Eerst naar een 'garden' waar veel vogels zijn. Voor $10,00 pp mochten we daar naartoe wanneer we wilden. Prima. We spraken af dat wij de SsangYong meenamen. Nou, onze Zuidkoreaan op vier wielen kreeg het behoorlijk voor de kiezen. Ik heb op vele wegen gereden maar zo slecht en zo steil als dit nog nooit. Ons Koreaantje en ik, wij vielen de berg aan en overwonnen. Mooi man. Vervolgens prikten we wat papaja en bananen aan een boom en wachtten op wat komen ging. Nou, er kwam wel wat op de feeders af maar er vloog ook genoeg rond wat zich voedde met andere zaken.
Zo zagen we oa vrouwtje Long-tailed Silky Flycatcher, Flame-colored Tanager, Acornwoodpeckers, Buffy Tuftedcheek, Volcano hummingbird, Slaty Flowerpiercer, Tennessee warbler, Silver-throated Tanager, Black and White warbler en de Elegant Euphonia. Mooie oogst in twee uur tijd. Rond een uur of acht gingen we naar de beste plek om de Quetzal te zien. Helaas niet gezien. We keerden terug naar de lodge voor ontbijt en daarna wederom naar de garden. Bovengenoemde oogst hoort ook bij dat bezoekje. Vervolgens weer naar de plek van de Quetzal. Weer zonder succes, mede door erg laaghangende bewolking. De gids die normaal tot 12.00 uur tot onze beschikking was, wilde in de middag weer met ons op pad want we moesten het mannetje Quetzal zien. Na de lunch eerst maar eens even relaxen. Je zou bijna vergeten dat het vakantie is. Wij gedijen nu eenmaal goed bij een druk programma. Omstreeks 14.30 uur vertrokken we weer met het drukke mannetje richting de Quetzal ontmoetingsplek. We bleven echter steken op het aantal van drie vrouwtjes. Hoewel ik normaal gesproken best veel op heb met vrouwelijk schoon, had ik nu toch graag het veel mooiere mannetje gezien. Wel zagen we het mannetje Collared Trogon. Ook mooi, maar al eerder gezien.Het werd te donker om te fotograferen dus we keerden huiswaarts. Een beetje teleurgesteld maar uiteindelijk toch genoeg mooie soorten gefotografeerd en een hele droge dag, wat in dit gebied opvallend genoemd mag worden. Het diner: de lunch -en dinerkaart zijn identiek. Omdat er weinig mensen waren kon je alleen a la carte eten. Op zich niks mis mee maar het personeel was ingesteld op buffet. Erg grappig om te zien.Men stond met drie man te kijken of er borden opgehaald konden worden ....
Er was inmiddels een groepje Amerikanen binnengekomen wat gelukkig voor wat meer reuring zorgde. Qua hoeveelheid goed gegeten, qua kwaliteit had het wat beter gekund ... en als wij dat al zeggen .....
Dag 19: Gekozen voor een soortgelijk programma alleen dan zonder gids. Eerst naar de garden waar de opbrengst tegenviel. Toen naar de bekende plek voor de Quetzal. De groep Amerikanen hadden een mannetje gezien maar wij waren mooi te laat en zagen alleen een vrouwtje. Grrrrr. Dan maar ontbijten en weer terug naar de garden waar ons geduld ook niet echt werd beloond. Na de lunch besloten we om een stuk te gaan lopen. Het was immers mooi weer en de waterval was niet ver.Met de macrolens wat bloemen gefotografeerd. Die vliegen tenminste niet weg. Toen we al een lekker end op weg waren begon het te regenen in het regenwoud. Maar we lieten ons niet kennen en liepen in de overweldigende natuur door naar de eerste waterval. Het was een krachtig ding en mooi om te zien. Ons was verteld dat doorlopen naar de tweede waterval te gevaarlijk was. Mede omdat we toch al enigszins doorweekt waren, keerden we terug. We gingen meteen naar de bar. Happy Hour. Margot een cappuccino en ik twee Imperial biertjes, heerlijk.
Na het diner was het weer vroeg onder de wol. Lekker geslapen.
Dag 20: eerst de bijna ultieme poging om toch nog het mannetje Quetzal te zien. Na twee uur hadden we alleen twee vrouwtjes gezien. Waar al die mannetjes zijn? Het zijn wel kleurrijke mannetjes die er op en top uitzien en lopen te pronken met hun uiterlijk. Misschien zijn ze allemaal wel tegelijk uit de kast gekomen en ontmoeten ze elkaar alleen nog op obscure plekken waar je beter niet kunt wezen ... Ik noem maar wat ... Goed, daarna ontbijt. Het ontbijt is prima. Lekker omeletten. De vriendelijke bediening geeft aan dat we bij de lunch eindelijk applepie na krijgen. Ze hebben dit namelijk een keer aangeboden en nadat we het hadden besteld, bleken ze het niet te hebben. Ik heb er daarna bij elke lunch en elk diner om gevraagd. En nu, ter afsluiting, zouden we het eindelijk krijgen. Jippie.
Na het ontbijt zijn we weer naar de garden gegaan. We hebben er toch nog twee nieuwe soorten kunnen vastleggen. De red-tailed Hawk en de rose-breasted Grosbeak. Om 11.30 uur gingen we terug naar de lodge om te pakken, uit te checken en te lunchen. Eindelijk de apple pie. Heerlijk was die. Dat hadden ze goed gedaan. Nu kon ik niet anders dan de fooi verhogen. Wel verdiend.
Om 13.00 uur verlieten we deze geweldige lodge. Als je ooit naar Costa Rica gaat, mag je de Savegre Lodge in San Gerardo de Dota niet overslaan. Je weet nu ook welke gids je moet hebben. De beste man heeft ons steeds geholpen. Met het zoeken naar soorten en met het neerleggen van voer. Hij was continu heel belangstellend, alleen een beetje druk, maar daar ben ik al jaren aan gewend.
Onderweg kwamen we nog een allerlaatste keer langs de Quetzal plek .... maar weer niks te zien. Nog even: Savrege Lodge ligt in een dal. Vanaf de 'snelweg' moet je over een 9 km lange weg die je van 3050 meter hoogte naar zo'n 2200 meter brengt. De weg is niet best en voert je langs hele steile onbeveiligde afgronden. Ik vind dat leuk dus ik reed de eerste 9 km omhoog en daar nam Margot het stuur over om ons in 107 km naar het Buena Vista Hotel in Alajuela te brengen. Hoewel het allemaal niet zo snel gaat, verliep de rit tot aan San José goed. Alleen bij San José was het zo onnoemelijk druk dat we al met al ruim 3 uur hebben gedaan over 107 km. Margot heeft echt geweldig gestuurd. Neem van mij aan dat het een ongeorganiseerde puinhoop is op de wegen rond San José en bij Alajuela was het al niet veel beter. Ik ben bang dat de SsangYong geluk heeft gehad dat ik niet achter het stuur zat. Nu zitten we dus in het hotel. Er zijn nog twee gasten! Net een goed diner gehad. Morgen wandelen bij de Poas vulkaan. Hopelijk bij helder weer al komt dat niet al te vaak voor. Hoe vroeger, hoe meer kans, dus 6.30 uur ontbijt.
Jullie horen later weer. Wij gaan genieten van onze laatste volle dag PURA VIDA.
Groet, Margot en Rick