Oost, west, thuis best?

Hallo allemaal,

We zijn weer thuis. Als dat vanuit het ziekenhuis zou zijn, dan zou je zeggen 'prettig'. Maar we hadden nu best nog wel een tijdje weg willen blijven. In Anchorage hadden we een goede laatste nacht gehad. Donna had ons ontbijt in de koelkast gezet en al eerder had ze een taxi voor ons geregeld. Om 6.00 uur ging de wekker. We hadden de vaart er goed in en dat was maar goed ook, want de taxi was er al om 6.45 uur. Op naar het vliegveld en al die ellende.
Op de luchthaven aangekomen was het nog betrekkelijk rustig. Ook in Alaska moet je al digitaal inchecken. Dit deden we als twee onnozelen bij elkaar, zodat we daar nogal even stonden te zweten, maar uiteindelijk is het gelukt om tot Amsterdam in één keer in te checken. Hulde!
Toen moesten we in de rij voor de douane. Gek genoeg duurde dat maar iets langer dan in Nederland. Je ziet dus duidelijk dat ze in Amerika de mensen liever kwijt dan rijk zijn. Wel is het jammer dat je een vol blikje drinken voor douane moet weg knikkeren en dat je tien meter na de douane gewoon weer nieuwe kunt kopen. Wie is er nu gek dan? Maar dit ter zijde. Ik heb nog even geprobeerd plaatsen bij de nooduitgang te krijgen, maar dat ging mooi niet door. Werkt dus niet altijd. De vlucht liep op schema en dat was volgens ons ook hard nodig want we hadden maar een uurtje overstaptijd. Met al dat gehannes op de heenweg nog in gedachten leek dat betrekkelijk weinig. Het bleek echter anders. We konden namelijk in Minneapolis zo naar een andere gate toelopen en hoefden alleen nog maar aan boord. Geen enkele controle meer. Binnen twintig minuten waren we uitgestapt en weer ingestapt. Het kan dus wel.
Ook deze vlucht liep gesmeerd en we kwamen dan ook op tijd op schiphol aan waar Henny en Dirk (voor de mensen die het nog niet weten, de ouders van Margot) al op ons stonden te wachten. Al met al was hier dus onze reis ten einde.
We hebben de vakantie in Alaska als geweldig ervaren. Zouden jullie ook eens moeten doen. Het was weer compleet anders dan de laatste twee groepsreizen naar warmere oorden die we hadden gemaakt. Lekker zelf met de auto op stap is ook heerlijk, al vinden we de groepsreizen ook perfect hoor. De hoogtepunten waren natuurlijk de dingen die je nog niet eerder hebt gezien. De bevers, de zeeotters, de 'een show opvoerende' zeeleeuwen, de spelende humpbackwhales en natuurlijk de afkalvende gletsjers. Om maar niet te vergeten de spelende beren. Moeder Grizzly met haar twee jongen in Denali en moeder brownbear met haar twee kids bij Valdez, waarbij het leek of ze ze jagen leerde. Laten we de rest even buiten beschouwing natuurlijk, maar Alaska is een geweldig land met heel veel mooie natuur. In heel veel opzichten is Alaska met Canada vergelijkbaar. Ook in Alaska moet veel gereden en gevaren worden om dingen te zien. We hebben 2670 mijl gereden wat neerkomt op ca. 4300 kilometer. Dat komt neer op zo'n 250 kilometer per dag. Onze boottochten duurden in totaal ook zo'n twintig uur. Dus om wat te zien moet je wel tijd investeren en dat hebben we gedaan in een geweldig luxe auto en met goed verzorgde cruises. Kleine tegenslagen waren er natuurlijk ook. Het begon al met de overboekte vluchten. De ellende op de luchthaven van Detroit met het lange wachten. Toen bleek het Backpackers hotel in Mc Carthy ook niet echt aan de verwachtingen te voldoen en dan druk ik het aardig vriendelijk uit. Hiervoor hebben we overigens al 50 euro van Askja terug ontvangen en zij gaan hoogstwaarsckijnlijk dit adres schrappen van de lijst. De blaasontsteking van Margot was ook niet prettig. Ze voelt zich nu weer prima afgezien van de vermoeidheid. Met een beetje geluk krijgen we de bijna 500 dollar!!! die we moesten betalen voor het ziekenhuisbezoek en de medicijnen ook gewoon terug. Het weer zat tijdens belangrijke excursies ook niet echt mee en dat is jammer, maar dat heb je eenmaal niet in de hand.
Al met al klagen we niet want wat we hebben meegemaakt overtrof de verwachtingen en dat is altijd goed. We willen iedereen heel hartelijk bedanken voor het lezen van en het reageren op onze verhalen. Volgende keer doen we het weer op deze manier.
We zijn al druk bezig met de foto's. Het zijn er weer zo'n duizend geworden, dus het duurt nog even. Tzt zullen er een paar op deze site te zien zijn. De rest van de foto's zal worden ingeplakt en als de boeken klaar zijn, zijn jullie van harte welkom. Eerder ook wel trouwens.

Groeten en tot later,

Margot en Rick